روابط عمومی؛ مسکن در زمره اساسی ترین و حساس ترین بخش ها در برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی است. در بعد اقتصادی رابطه مستقیم بین اقتصاد کلان و سرمایه گذاری در بخش مسکن و سیاست های آن وجود دارد که محورهای عمده آن را میزان سرمایه گذاری تولید مسکن و اشتغال تشکیل می دهند. از سوی دیگر اثرات متقابل سیاست های اقتصادی و اقتصاد خانوارها که موضوعاتی نظیر قیمت و هزینه مسکن، وام و کیفیت مسکن را شامل می شود نیز قابل تامل است. عمده ترین شاخص های اقتصادی مسکن را می توان سهم مسکن از تولید ناخالص ملی، نقش بخش های مختلف دولتی، خصوثی و تعاون، متوسط و سرانه زیربنا، نحوه تصرف مسکن، سهم استیجار، توان تولید مسکن، سهم اعتبارات و سهم اشتغال برشمرد. در بعد اجتماعی نیز موضوعات متنوعی نظیر نیاز مسکن، عدالت اجتماعی، دسترسی به مسکن، بی مسکنی، بد مسکنی، پاسخگویی به روابط اجتماعی و فرهنگی انسان، نیازهای اجتماعی و خصوصیات جمعیتی مطرح می شوند. از شاخص های اجتماعی دیگر می توان کمبود مسکن، نرخ رشد جمعبت و خانوار، بعد و ساختار خانوارها، متوسط و سرانه زیر بنا، معماری و طراحی داخلی، دسترسی به خدمات، تراکم، بی خانمان ها و کیفیت مسکن را نام برد. نگرش بخشی به مقوله مسکن از جمله غفلت هایی است که از یک سو عدم تحقق اهداف برنامه های مسکن را به دنبال داشته و از سوی دیگر پدیده های ناهنجار توسعه شهری را موجب می شود. فقدان نگرش آمایشی به مسکن باعث می شود تا سیاست ها و خط مشی های موردی، تک بعدی و مقطعی نه تنها نتوانند به اهداف خود نائل شوند بلکه سازمان فضایی شهر را به طور غیرمنطقی شکل دهند. از جمله این نوع سیاست ها و خط مشی ها می توان به کوچک سازی، انبوه سازی، بلند مرتبه سازی، افزایش تراکم، مسکن استیجاری، مسکن آزاد، حمایتی و اجتماعی، مقررات زمین شهری، آماده سازی زمین، شهرهای جدید، الگوی مصرف مسکن و نوسازی بافت های قدیم اشاره کرد.
